Cel wyprawy:
Nanga Parbat (8125 m n.pm.)
Najwyższy szczyt olbrzymiego masywu górskiego, położonego w zachodniej części Himalajów Wysokich. Leży na obszarze Kaszmiru, w północno-wschodnim Pakistanie. Od północy i zachodu szczyt otoczony jest przez rzekę Indus, która od podnóża góry oddalona jest zaledwie 25 kilometrów. W rezultacie różnica wysokości pomiędzy doliną a wierzchołkiem wynosi niemal 7000 m, stanowiąc największe względne wzniesienie na świecie. Ponadto jedna ze ścian Nanga Parbat, flanka Rupal, jest najwyższą ścianą na świecie.
Nanga Parbat, widok z bazy po stronie Diamir. Fot. Aleksandra Dzik
Pierwszym zdobywcą szczytu był w 1953 r. Hermann Buhl, który dokonał wejścia flanką Rakhiot, bez tlenu, ostatnie 1300 metrów przewyższenia pokonując samotnie. Obecnie najczęściej wybierana przez ekspedycje droga pokonana została w 1962 roku przez zespół niemiecki pod kierownictwem Toniego Kinshofera. Pierwszymi Polakami na szczycie byli w 1985 roku Zygmunt Heinrich, Jerzy Kukuczka oraz Sławomir Łobodziński. Nanga Parbat jak dotąd nie doczekała się zdobycia zimą. Letnich wejść do 2003 roku zanotowano około 200.
Uczestnicy wyprawy:
Artur Hajzer – kierownik
Robert Szymczak – lekarz wyprawy
Jacek Czech
Aleksandra Dzik
Rafał Fronia
Jarosław Gawrysiak
Arkadiusz Grządziel
Marcin Kaczkan
Robert Kazimierski
Jerzy Natkański
Piotr Snopczyński
Ireneusz Waluga
Przebieg wyprawy:
Ekspedycja zakończyła się sukcesem. Na szczycie Nanga Parbat stanęli Artur Hajzer, Robert Szymczak i Marcin Kaczkan.
