Cel wyprawy
Nanga Parbat (8125 m n.p.m.)
Najwyższy szczyt olbrzymiego masywu górskiego, położonego w zachodniej części Himalajów Wysokich. Leży na obszarze Kaszmiru, w północno-wschodnim Pakistanie. Od północy i zachodu szczyt otoczony jest przez rzekę Indus, która od podnóża góry oddalona jest zaledwie 25 kilometrów. W rezultacie różnica wysokości pomiędzy doliną a wierzchołkiem wynosi niemal 7000 m, stanowiąc największe względne wzniesienie na świecie. Ponadto jedna ze ścian Nanga Parbat, flanka Rupal, jest najwyższą ścianą na świecie.
Pierwszym zdobywcą szczytu był w 1953 r. Hermann Buhl, który dokonał wejścia flanką Rakhiot, bez tlenu, ostatnie 1300 metrów przewyższenia pokonując samotnie. Obecnie najczęściej wybierana przez ekspedycje, a zarazem statystycznie najbezpieczniejsza droga pokonana została w 1962 roku przez zespół niemiecki pod kierownictwem Toniego Kinshofera. Obecnie od strony doliny Diamir na szczyt Nanga Parbat wiedzie także kilka innych dróg , jak również kilka wariantów drogi Kinshofera.
Pierwszymi Polakami na szczycie byli w 1985 roku Zygmunt Heinrich, Jerzy Kukuczka oraz Sławomir Łobodziński. Nanga Parbat jak dotąd nie doczekała się zdobycia zimą. Letnich wejść odnotowano jak dotąd niespełna 300.
Uczestnicy wyprawy:
Sponsorzy:
Przebieg wyprawy:
Po ok. 2 tygodniach prowadzenia akcji górskiej działalność wyprawy, a także pozostałych ekspedycji działających od strony Diamir, wieczorem 22 czerwca została dramatycznie przerwana przez atak terrorystów na bazę. W wyniku ataku zginęło 11 przebywających w bazie osób: dziesięciu wspinaczy oraz jedna osoba z obsługi bazy. Wśród zabitych był uczestnik „International Nanga Parbat Expedition 2013” Ernestas Marksaitis.